پست آغازین
خنک آن جان که رود مست و خرامان بر او بـــرهـــد از خـــر تــن در ســفــر مــصــدر او
خــلـع نـعـلـیـن کـنـد وز خـود و دنـیـا بـجـهـد هــمــچــو مــوسـی قـدم صـدق زنـد بـر در او
هـمـچـو جـرجـیس شود کشته عشقش صد بار یـا چـو اسـحـاق شـود بـسمل از آن خنجر او
سـر دیـگـر رسـدش جـز سـر پـردرد و صداع مــغــفــرت بــنــهــد بـر فـرق سـرش مـغـفـر او
کــیــلــه رزقــش اگـر درشـکـنـد مـیـکـائـیـل عــوضــش گــاه بــود خــلـد و گـهـی کـوثـر او
پـدر و مـادر و خـویشان چو به خاکش بنهند شـــود او مـــاهـــی و دریــا پــدر و مــادر او
عشق دریای حیات است که او را تک نیست عــمــر جــاویــد بــود مــوهــبــت کــمــتــر او
مـی‌رود شـمـس و قـمـر هر شب در گور غروب مــی‌دهــدشــان فــر نــو شـعـشـعـه گـوهـر او
مــلــک الــمــوت بــه صــد نـاز سـتـانـد جـانـی کــه بــود بــاخــبــر و دیـده ور از مـحـشـر او
تـن مـا خـفـتـه در آن خـاک بـه چـشـم عامه روح چــون ســرو روان در چـمـن اخـضـر او
نـه بـه ظـاهـر تن ما معدن خون و خلط است هـیـچ جـان را سـقـمـی هـست از این مقذر او
در چنین مزبله جان را دو هزاران باغ است پــس چــرا تــرسـد جـان از لـحـد و مـقـبـر او
آنـک خـون را چـو مـی نـاب غذای جان کرد بـــنـــگـــر در تـــن پــرنــور و رخ احــمــر او
**حضرت مولانا**
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)